ks. Marian Cynka
Trzy miejsca święte w sprawowaniu Eucharystii – w aspekcie ars celebrandi
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2012
wydrukuj ten artykułPiękno liturgii wymaga odpowiedniej przestrzeni
Są ważne dla uwypuklenia godności sprawowanej Eucharystii. Odpowiednie ich zorganizowanie jest nieodzowne, aby ars celebrandi mogła zajaśnieć pełnym blaskiem piękna liturgii. Stanowią je: ołtarz, ambona i sedilia – w takiej kolejności, gdy chodzi o ich ważność; w odwrotnej, jeśli weźmiemy pod uwagę chronologiczne następstwo czynności liturgicznych.
Ogólne wprowadzenie do mszału rzymskiego podkreśla, iż „Sprawowanie Eucharystii, podobnie jak cała liturgia, dokonuje się przez dostrzegalne znaki, które podtrzymują, umacniają i wyrażają wiarę. Dlatego należy bardzo starannie dobierać i łączyć te formy i elementy przez Kościół zaproponowane, które z uwagi na uwarunkowania osób i miejsc bardziej sprzyjają czynnemu i pełnemu uczestnictwu wiernych oraz służą ich duchowemu dobru” (OWMR, nr 20). Ołtarz, ambona i sedilia należą do istotnych znaków widzialnych, przez które przemawia do wiernych Boska liturgia. Właściwe ułożenie ich form i elementów, określone przepisami ustawodawstwa kościelnego od Soboru Watykańskiego II, będzie przedmiotem niniejszych refleksji.
Na wstępie trzeba przypomnieć, że sztuka kościelna musi dostosować się do istoty Kościoła. Musi szanować Tradycję, która jest obok Pisma Świętego źródłem wiary katolickiej i jej zasadą. (...)
