ks. Jan Miazek
Teologia oficjum za zmarłych
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2013
wydrukuj ten artykułKościół w swej codziennej modlitwie przywołuje tajemnicę Chrystusa przeżywaną w ciągu roku liturgicznego, oddaje cześć Maryi nierozerwalnie związanej ze zbawczym dziełem Syna, wspomina świętych radujących się już chwałą nieba. W tej modlitwie uwielbienia i kontemplacji znajdują się również błagania. Podczas każdej Mszy Kościół modli się za zmarłych, zatem podobna modlitwa znalazła się również w oficjum. Potrzeba modlitwy za zmarłych tak powszechnie rozumiana sprawiła, że powstało specjalne oficjum za zmarłych; znane przez wieki, jest również śpiewane lub odmawiane także dzisiaj.
Oficjum dawniej i dziś
Oficjum za zmarłych pojawiło się w VIII wieku prawdopodobnie w Rzymie i stąd wraz z liturgią rzymską przeszło do krajów frankońskich, potem zaś przyjęło się w całym ówczesnym Kościele. Przez wieki obejmowało ono jedynie godzinę czytań, jutrznię i nieszpory. Wyrosło ze starorzymskiego zwyczaju śpiewania i odmawiania psalmów podczas poszczególnych momentów liturgii śmierci i pogrzebu. Augustyn wspomina, jak w momencie śmierci swej matki, Moniki, jego przyjaciel Ewodiusz wziął Psałterz i zaczął recytować psalm, a cały dom śpiewał responsoria. Słysząc, co się dzieje, zeszło się wielu braci w wierze i pobożnych niewiast. Psalmy rozbrzmiewały w kościele szczególnie po wprowadzeniu ciała zmarłego do świątyni. (...)
