ks. Janusz Królikowski
Duchowo obdarowani
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2018
wydrukuj ten artykułDa tuis fidelibus,
In te confidentibus,
Sacrum septenarium.
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary.
aralelnie do czterech veni – „przyjdź”, które autor zapisał w dwóch pierwszych zwrotkach sekwencji o Duchu Świętym, w dwóch ostatnich zwrotkach również czterokrotnie pod adresem Boskiego Parakleta zostaje skierowane wołanie: da. Także w tłumaczeniu polskim to wołanie zostało oddane cztery razy takim samym prostym, choć zuchwałym: „daj”. Ujęte w taki sposób zakończenie sekwencji pozostaje w spójności z zaprezentowaną w niej treścią teologiczno-antropologiczną. Człowiek naznaczony pustką i niewystarczalnością, doświadczający ograniczeń i słabości, których nie jest w stanie sam i własnymi siłami wypełnić, szuka kogoś, kto przyszedłby mu ze skuteczną pomocą. W tym szukaniu wierzący odkrywa, że tylko Duch Święty może być odpowiedzią na jego tęsknotę i małość. Człowiek wierzący, który odkrył swoją nicość, czasami przerażającą, i który dostrzegł możliwość jej przekroczenia dzięki Duchowi Świętemu, konkretyzuje teraz swoje doświadczenia, zamieniając je w wołanie o konkretne dobra, których dawcą jest sam Duch Święty. Poznanie swojego stanu egzystencjalnego nie przygnębia wierzącego, ale każe mu w tym doświadczeniu wołać do tej Osoby Bożej, która sama w sobie jest osobowym Darem: „daj!”. (...)
