ks. Janusz Królikowski
Duch, który podnosi
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2019
wydrukuj ten artykułDuchu Święty, zbliż się i wyciągnij nade mną Twoją prawicę
I umocnij mnie łaską Twego współczucia;
Usuń z mego ducha ciężką mgłę zapomnienia,
Rozpraszając wraz z nią ciemności grzechu,
Aż do podniesienia mnie,
dzięki przenikliwości mego umysłu,
Z tego życia do Twojej świętej wzniosłości.
Powróć, aby promieniować we mnie cudowną
i wolną od cienia jutrzenką
Poznania Twojej boskości, o Potężny,
Aby była godna działać i nauczać,
I mogła być przykładem dla tych,
którzy mnie słuchają,
Przyjaciół Bożych.
św. Grzegorz z Nareku (945-1010)
Najbardziej podstawowe chrześcijańskie doświadczenie religijne podkreśla, że między Bogiem i człowiekiem, między życiem ziemskim i życiem Bożym, istnieje przepaść. Za św. Augustynem klasyczna teologia katolicka mówi o „przestrzeni nieprzystawalności” – regio dissimilitudinis. Świat Boski i świat ludzki różnią się od siebie tak radykalnie, że cokolwiek pomyślelibyśmy o Bogu i usiłowali wypowiedzieć, opierając się w tym usiłowaniu na naszych codziennych ludzkich doświadczeniach i odwołując się do naszych, zawsze potocznych kategorii, jest tylko „paplaniną”, jak zanotował sugestywnie św. Grzegorz Wielki papież i jak potem dosłownie powtórzył św. Tomasz z Akwinu. Świadomość ograniczeń, które każdy z nas nosi w sobie, ograniczeń zarówno w relacjach do Boga, jak i w relacjach do ludzi, stanowi i powinna stanowić nasze najbardziej podstawowe doświadczenie i kryterium naszego myślenia i działania. (...)
