ks. Teodor Puszcz
Wieniec adwentowy
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2018
wydrukuj ten artykułBardzo chrakterystycznym elementem okresu przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, czyli Adwentu, obok wielu zwyczajów jest wieniec adwentowy. Z tym liturgicznym okresem związane są różne zwyczaje stare i nowe. Akurat wieniec należy do najbardziej rozpowszechnionych, ale zarazem jest zwyczajem najmłodszym. W Adwencie w tradycji łacińskiej są zawsze cztery niedziele. Ale na przykład w tradycji ambrozjańskiej jest ich sześć. Wieniec adwentowy stał się swego rodzaju „czasomierzem”.
Historia wieńca dwentowego
W 1935 roku A. Stonner napisał, że: „wieniec adwentowy jest nowym zwyczajem, dopiero w ostatnich dziesiątkach lat rozpowszechnionym z północnych Niemiec na niemieckojęzyczne kraje. A jednak wisi już we wszystkich kościołach. Piękny i pocieszający dowód na to, że także dzisiaj może powstać sensowny zwyczaj i się rozprzestrzenić”.
Już w 1925 roku pojawił się on we Wrocławiu i w Kolonii, a w 1930 w kościołach w Monachium. Nie tylko w kościołach, ale także w domach prywatnych. „Od 1937 roku błogosławiono wieńce adwentowe w kościele w sobotę przed pierwszą niedzielą Adwentu. Trochę później przejęły ten zwyczaj bawarskie parafie w Unterstein i Bischofswiesen” (R. Kriss). Powodem powolnego przejmowania tego zwyczaju było jego protestanckie pochodzenie. Przybył on z ewangelickiej północy i trafił na sceptycazm katolickich parafii, w końcu się jednak w nich przyjął. (...)
