Msza Święta - miesięcznik biblijno-liturgiczny

« powrót do numeru


ks. Antoni Tronina
Sakramenty w objawieniu Nowego Testamentu

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2020

Odwieczny plan zbawienia,

zapoczątkowany w dziejach Izraela,

zrealizował się w Osobie Jezusa Chrystusa

i Jego mistycznym Ciele, którym jest Kościół.

 

Nauka Soboru Trydenckiego na temat ustanowienia sakramentów świętych kształtowała się w ogniu polemiki z tezami reformacji XVI wieku. Zasada „samo Pismo” kazała opierać argumentację wyłącznie na objawieniu biblijnym, z pominięciem Tradycji Kościoła. Teologowie soborowi skupili się więc na szukaniu w Ewangeliach takich wypowiedzi Chrystusa, które można by uznać za słowa ustanawiające poszczególne sakramenty. Dopiero Sobór Watykański II, obradujący w dużo spokojniejszych warunkach, mógł zwrócić uwagę na kwestie fundamentalne. Ułatwił nam dzięki temu zrozumienie sakramentalnej struktury Kościoła. 

Pierwsze kazanie adresowane do pogan wygłosił św. Piotr w domu rzymskiego setnika w Cezarei. Zwrócił w nim uwagę na fakt, że Chrystus, namaszczony przez Ojca „Duchem Świętym i mocą”, przyszedł na świat jako znak miłości Boga do wszystkich ludzi. „Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów” (Dz 10,34-43). Można więc powiedzieć, że Chrystus jest „prasakramentem” zbawienia. Z Jego serca przebitego na krzyżu wytrysną „siedmiorakie dary” łaski sakramentalnej. Soborowa Konstytucja Lumen gentium rozciąga to stwierdzenie na cały lud Boży: „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). (...)

Uwaga! To jest tylko fragment artykułu. Pełną wersję przeczytasz w numerze dostępnym w Wydawnictwie Hlondianum:

« powrót do numeru