ks. Tomasz Mikulak SChr, Poznań
Uczniowie-misjonarze – heroldowie Chrystusowego królestwa
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń - luty - marzec 2026
wydrukuj ten artykułPiszę ten tekst w swoistej oktawie uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata,kiedy Kościół pragnie oddać cześć swojemu Założycielowi jako Temu, który całym światem rządzi przez miłość, służąc i ofiarując swoje życie dla zbawienia wszystkich ludzi. Celebrując więc uroczystość, która dla mojej wspólnoty zakonnej – Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej – jest świętem tytularnym, modlimy się o przyjście, zapanowanie Chrystusowego królestwa prawdy i życia, królestwa świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju na świecie oraz czynimy rachunek sumienia, jak sami do tego się przyczyniamy swoim życiem. Albowiem – jak pisał przed stu laty papież Pius XI w „Encyklice o ustanowieniu święta Pana naszego Jezusa Chrystusie Króla Quas primas” – „trzeba, aby Chrystus panował w umyśle człowieka, którego obowiązkiem jest z zupełnym poddaniem się woli Bożej przyjąć objawione prawdy i wierzyć silnie i stale w naukę Chrystusa; niech Chrystus króluje w woli, która powinna słuchać praw i przykazań Bożych; niech panuje w sercu, które, wzgardziwszy pożądliwościami, ma Boga nade wszystko miłować i do Niego jedynie należeć; niech króluje w ciele i członkach jego, które jako narzędzia, lub – że słów św. Pawła Apostoła użyjemy: jako zbroja sprawiedliwości Bogu, mają przyczynić się do wewnętrznego uświęcenia dusz [i może] pociągnąć do najwyższej doskonałości”. Jako chrześcijanie jesteśmy więc zaproszeni, aby głosić i zaszczepiać to Chrystusowe królestwo prawdy, pokoju i zbawienia. Jesteśmy wezwani, aby przez miłość wzajemną objawiać to, że Jezus jest Królem naszego życia i wszystkich spraw, które dzieją się wokół nas.
Zmarły pół roku temu papież Franciszek w swojej programowej „Adhortacji apostolskiej o głoszeniu Ewangelii we współczesnym świecie Evangelii gaudium” dodaje, że „na mocy otrzymanego chrztu każdy członek ludu Bożego stał się uczniem-misjonarzem. Każdy ochrzczony, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia pouczenia w swojej wierze, jest aktywnym podmiotem ewangelizacji i (…) jest misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie. Nie mówmy już więcej, że jesteśmy «uczniami» i «misjonarzami», ale zawsze, że jesteśmy «uczniami-misjonarzami»” (pkt 120).
Rozpoczęty z pierwszą niedzielą Adwentu AD 2025 nowy rok kościelny, umocniony przeżyciami Roku Jubileuszowego i przeżywany pod hasłem wyjętym z Franciszkowej Adhortacji „Uczniowie-misjonarze”, zachęca, aby podjąć to zaproszenie, tę misję świadczenia, że jest się uczniem Chrystusa – Króla prawdy i życia, Króla świętości i łaski, Króla sprawiedliwości, miłości i pokoju. Pragniemy, by nasze czasopismo przychodziło w tym z pomocą i udzielało wskazówek. Dlatego poprosiliśmy bpa Andrzeja Czaję, przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa KEP, aby nakreślił i zarysował ścieżki duszpasterskich działań Kościoła w Polsce.
Pragnę przywołać jeszcze innego Autora, ks. Pawła Bortkiewicza SChr, który na łamach „Mszy Świętej” od lat jest przewodnikiem po nauczaniu Świętego Jana Pawła II. Tym razem zaprosiliśmy go, aby przybliżył to, co nasz Wielki Rodak mówił podczas pierwszej pielgrzymki do wolnej Polski, a były to sprawy podstawowe, kształtujące nasze człowieczeństwo, bo tak należy nazwać Dekalog – dziesięć słów Boga do człowieka. Albowiem wracamy do tych kwestii fundamentalnych, aby umacniać naszą wiarę w obecność Pana pośród swojego ludu i móc odpowiadać pozytywnie na to Jego dramatyczne pytanie zawarte w Ewangelii według św. Łukasza na zakończenie przypowieści o wdowie i niesprawiedliwym sędzi, które przywołuje w swoim tekście kolejny z naszych stałych Współpracowników, ks. Janusz Królikowski (zob. Łk 18,1-8)
Dlatego w rozpoczętym roku chodzi o naszą formację, o nasze stawanie się chrześcijanami, bo już Tertulian uczył na przełomie II i III wieku, że nie rodzimy się chrześcijanami, ale się nimi stajemy. I – jak zaznaczy to w swoim artykule Ksiądz Biskup – trzeba wciąż dbać o to, by w centrum całego procesu formacyjnego była troska o rozwój osobowej więzi z Jezusem, ponieważ to pozwoli rzeczywiście stawać się uczniem, świadkiem i heroldem Chrystusa Króla, któremu winniśmy oddać i poświęcić wszystko.
